Wykorzystałam wszystkie resztki które miałam na półce szykując miejsce na nowe. Takie sprzątanie półek, lodówki czy szuflad jest naprawdę inspirujące, trochę jak wyjście poza strefę komfortu, zejście z wydreptanych ścieżek – popycha do nowego, do zmiany.
Pamiętam niewielką lodziarnię na starej Ochocie, była obiektem moich najgłębszych westchnień i kulinarnych, słodkich fantazji. Marzyły mi się kwaśne sorbety, głęboko czekoladowe a nawet lekko gorzkie i nieziemsko kremowe brązowe kulki i na końcu, jak zwieńczenie Mount Everestu – tłuste waniliowe piegusy. Od kilku lat lubię jeszcze słony karmel, ten w wersji daktylowej i takie właśnie, domowe lody robię teraz dla Hugisława. Są na tyle proste i o niebo zdrowsze od sklepowych że zrobię je niemal wszędzie i na zawołanie!
To cisza na zewnątrz pozwala odkryć wewnętrzny hałas, jak jakąś ukrytą pod powierzchnią skóry metropolię, mój osobisty, wypełniony po brzegi mikrokosmos.
W ciszy poczułam na języku orzeźwiający smak cytryny, ślinianki zwariowały na sam pomysł o mocno cytrynowym cieście ryżowym na zimno. Bez glutenu, bez cukru i bez nabiału. Ciekawi kolejnego przepisu #mynowaste?
Jutro jest ten szczególny dzień, kiedy można a nawet trzeba zjeść pączka posypanego pudrem różanym, albo jak kto woli maźniętego smakowym lukrem – najlepiej w dobry towarzystwie z ciepłą matcha latte i bez wyrzutów sumienia.
Marnowanie to obciach, więc uśmiechnij się, zjedz pączka, poczęstuj tego kogo lubisz, pomóż komuś przepchnąć zepsuty samochód i bądź.
Od zawsze podobało mi się świętowanie na grobach, spotkania rodzinne, śpiewy, herbatę z termosu a teraz też świeczki migające w dyniowych paszczach. W końcu Ci, co byli, uśmiechają się do nas w drobnych, codziennych gestach, zapachach czy okruchach miłości które zdążyli nam przekazać. Nie ma nic piękniejszego jak dobre wspomnienia i pachnące, ciepłe placki na śniadanie, szczególnie dyniowe z jabłkiem i cynamonem.
To już oficjalne, od wczoraj jest prawdziwe lato i lekki tabbouleh z siekanym bobem, olejem orzechowym podrasowanym kwiatem czarnego bzu. Są też płatki chabrów niczym motyle na zielonej łące i ciepło, duużo ciepła. Jest pięknie!
Pociąga mnie jego wygląd, pomieszanie zielonego z czerwonym, delikatnie różowym i białym. Lubię go w każdej postaci, surowy, pieczony, podsmażany z odrobiną dobrego słodu i ponętną gruszką na przykład. Rabarbar, wiosenny, uroczy przystojniak.
Naleśniki mają pewną cudowną cechę, a mianowicie jeśli jakimś cudem nie zostaną natychmiast pożarte, sprawdzają się pokrojone w warzywnym bulionie albo nafaszerowane warzywami i zapieczone pod domowym beszamelem jaglanym. Nie wspominając o żelaznym miejscu w pudełku na wynos, wysmarowane dżemem dereniowym albo czekoladą figową…na samą myśl jestem od nowa głodna. Ponadczasowa radocha!
Obiecałam babkę na Święta. Co prawda wyjeżdżamy ale babka być musi, taka dobra po mojemu. Lubię piec a potem jeść ciasta, takie trochę słodkawe, lekkie, popijane ciepłym mlekiem jaglanym. Zwyczajnie, niezwyczajnie – z owocami albo muśnięte pistacją. Zielony to przecież kolor wiosny!
Tylko godzina roboty a obopólna rozkosz gwarantowana. Samo ciasto jest ponętne i przyjemne w dotyku. Miękkie, sprężyste i jędrne za razem. Pączkowe szaleństwo nadchodzi!
Do niewielkiego garnka wlewam mleko migdałowe a w kubku mieszam mąkę z kruszonymi migdałami. Podobne śniadanie robiła mi kiedyś Babcia, delikatne, lekko słodkie i pełne miłości.
Powoli rozstaję się, dziękuję temu co spowalnia, nie cieszy, zagraca, obciąża. Na pożegnalną listę trafiają relacje, przyzwyczajenia, rzeczy, przestarzałe emocje, dziurawe kapelusze – wszystko co mnie niepotrzebnie rozprasza i okrada bezczelnie z czasu. Sprzątanie obudzi wiele emocji, polecam sprawdzić jakich. Trzeba się uzbroić w kubek ciepłego mleka jaglanego i bułeczkę z kiszonym burakiem. Nowy Rok za chwilę zajrzy do szafy czy jest dla niego miejsce.
Słodki to nie tylko cukier, ten smak ukrywa się w migdałach, sezamie, suszonych owocach i innych fajnych, naturalnych produktach. Jest bardzo odżywczy, buduje młode, szybko rozwijające się ciała – a więc jest, jak się okazuje niezbędny. Dziś domowe paluszki z dodatkiem masła migdałowego, sezamu i dobrej mąki orkiszowej ze szczyptą zimowych, przypraw korzennych – nie można się im oprzeć!
Niezapomniana niedziela na wsi, tej jedynej, ukochanej. Tam właśnie mieszka zwyczajna miłość, serdeczność, bociany, rosną wiśnie i porzeczki. Tam można się nasycić, nakarmić – jestem za to wdzięczna.
Biała jak śnieg fasolka, wędzona śliwka, jabłka i boski mus pomidorowy. To miłość wszystko zmienia na lepsze, roztapia, przeobraża, karmi..sobą.
Piękne śniadanie, nietuzinkowe, słodkie i kwaśne za razem. Kremowe, sycące, ciepłe i kolorowe. Mus orzechowy zachwyca z samego rana i ten zachwyt zostaje…na cały dzień!
