Miłość mieszka pomiędzy słowami, w całkiem zwykłej i pysznej jak cholera codzienności. Znajdziesz ją we własnej ciszy, czyhającą w półmroku, tuż pod przymkniętymi powiekami…albo w przyjemnie rozgrzanej, mięciutkiej pościeli. Jest też w dźwiękach poranka, pomiędzy zaspanymi myślami a głębokimi oddechami, dosłownie możesz jej doświadczyć na brzegu ulubionej filiżanki – tej, z której co rano lubieżnie sączysz kawę ze szczyptą cynamonu i kakao. Ona czeka cierpliwie w prostych, powtarzanych od lat, zwykłych czynnościach.

Jeśli się wystarczająco wsłuchasz, usłyszysz jak krząta się po kuchni. Zaplata włosy w niedbały kok i kołysze soczyście biodrami, pobrzękuje garnkami, odkręca kolejne słoiczki i wącha łapczywie przyprawy. Czasem chrzęści sztućcami w drewnianej, wysłużonej szufladzie, innym razem zaśpiewa porządnie zmrożonym śniegiem pod podeszwami. Miłość jest wszędzie, o ile potrafisz zrobić dla niej miejsce.

Zgodzić się na ciszę i podarować sobie czas.

Prawdziwą miłość nosimy w sobie, to tam jest jej źródło – siedzi sobie głęboko w trzewiach, pląsa zalotnie w umyśle i kokosi się wygodnie w sercu. Upiecuchowana i zadbana, wygląda ciekawsko na świat, zachwycając wszystko i wszystkich swoim uśmiechem. To z tego miejsca, z wewnątrz, wylewa się bezczelnie i tytła innych rozkoszą. Nie na odwrót.

Własną miłość usłyszysz tylko w kompletnej ciszy, we własnej przestrzeni, zatopiona po uszy w myślach a nawet najcichszych szeptach. Wiem, że to początkowo mało wygodne, bo konfrontuje i dotyka, demaskuje wszystko, co pochowane od lat, pod warstwą zbędnych dźwięków i czynności, wciąż czeka na swój pyszny czas.

We własnej ciszy układam się sama ze sobą, doceniam, przebaczam i wymieniam uwagi. W skupieniu, sama ze sobą tworzę najlepszy i najpełniejszy związek, wypełniam siebie po brzegi miłością. Tylko wykołysana we własnych ramionach, mogę zaoferować i zauważyć miłość na zewnątrz – dzieląc się najpiękniej tym, co sama troszczę w środku.

Głodny, głodnego nie nakarmi.

Podzielić się ze światem mogę tylko tym, co mam, więc żeby dać miłość, muszę ją najpierw troszczyć w sobie. Podobnie jest z zachwytami. Czym szerzej otwarta jestem na siebie, tym więcej zwykłych spraw mnie wprawia w zachwyt, tym większą wdzięczność czuję, z na pozór mało istotnych lub drobnych gestów. Im więcej sama sobie daję, zmniejszają się moje zewnętrzne oczekiwania, coraz mocniej cieszę się z drobiazgów i bardziej doceniam swoją zwykłą codzienność.

Lubię te chwile sam na sam ze sobą, lubię czytać tylko dla siebie, krzątać się po domu i gotować z pyszną intencją, jakby zatrzymał się dla mnie czas, w namalowanym przez życie obrazie. Jestem tym co robię, każdym gestem, myślą i oddechem przepływającym przez ciało.

Jestem spokojem, jestem zupą na wodzie po ziemniakach i czuję tak mocno, że nic, nikomu nie muszę już udowadniać.

p.s „Zwykłe rzeczy, robią niezwykłą różnicę” Qmam Kasze. Do ostatniego okruszka.