Dawno mnie tu nie było. Przyznaję, trochę tęskniłam a trochę…szalenie chciałam odpocząć. Tak po prostu, swojsko potrzebowałam pobyć ze sobą sama. Tak mogłabym właściwie opisać calusieńki zeszły rok. Taki nieco pustelniczy rok, choć nie powiem, niby wcisnęłam głowę we własne ramiona ale działo się przy okazji dziko, oj działo. Człowiek wydawało by się stabilny, niby pogodzony, włos gładko spięty, wewnętrznie pozamiatane i nawet okna na świat pomyte – ale przecież najpewniejszą rzeczą w życiu jest zmiana.

Panta rhei i grubo masłem, czyli zmiany, zmiany i jeszcze raz zmiany.

Człowieki stanowią szalenie skomplikowany mechanizm, a w tym mechanizmie jest kolejny, jeszcze szczegółowszy i z mniejszymi częściami, szufladkami, przegródkami, zakamarkami i…kolejnymi mechanizmami. W nich kolejne, jak kręte schody labiryntów albo jeszcze lepiej, kolejne splątane wstążki z drobniutkimi łańcuszkami, takimi, co to się tak lubią poplątać, że potem siedzi się godzinami z igłą i dłubie, żeby choćby jakiś wzór z tego wszystkiego wyłonić. Wiem co mówię, gdyż z natury jestem niezłym bałaganiarzem i lubię się taplać w takim oswojonym chaosie. Śmieję się nawet już z tego, no i żartuję otwarcie, że w moim kontrolowanym (po części) chaosie słowo bałagan nabiera prawdziwej treści.

Pozwoliłam sobie na tej bajzel lata temu, właściwie uznałam to „odpuszczenie” za krok we własnym kierunku i trenowałam się w tym aż do teraz, aż do momentu, w którym poczułam, że zaczynam „puszczać” sprawy i rzeczy z serdecznością. Delikatnie acz zdecydowanie, a powolne porządkowanie uważam za kolejny stopień, kolejny jakiś etap w który wchodzę miękko i bez oczekiwań. Po prostu doszłam do tego, że jestem TU, żeby siebie na nowo odnaleźć, zrozumieć, pokochać, zobaczyć, nakarmić i utulić wszystko co tam w sobie znajdę, cokolwiek by to nie było. Biorę to na klatę.

Z miłością, niech płynie.

Jestem siebie najbliżej, a nie zawsze słyszę co mrugam.

Och, jakaż ta droga jest fascynująca. Do dupy też, dziwna, piękna, trudna, kostropata, niewygodna ale wciąż pociągająca jak nie wiem co. To takie odkrywanie własnej istoty, tej najbliżej, co szeptała przez całe życie do ucha jak ja do aktorów na filmie…którzy mnie nie słyszą, więc idą tam gdzie iść nie powinni czy zakochują się w typkach, których trzeba by omijać najszerszym łukiem. Nazwałam swoją istotę niemą obecnością, choć to nie do końca prawda, bo czym bardziej zauważam swoją obecność tym częściej udaje mi się usłyszeć jej przyjacielski, mięciutki i serdeczny głos. Nawet rzuca przekleństwami jakoś tak milej, kiedy oczywiście zajdzie taka potrzeba.

Fajnie TO wreszcie słyszeć, i szalenie smutno mi było, że wyciszyłam kiedyś ten zadziorny głosik.

Żeby przetrwać, szczególnie będąc wrażliwcem, czasem robi się zadziwiające rzeczy, nieprawdaż?

Do brzegu Sobczak…

Dawaj puentę i przepis, w końcu po to tu ludzie zaglądają. Mam nadzieję oczywiście, że wciąż jednak ogląda się i czyta blogi, choćby czasami i na chwilkę. Zasiada się do komputera lub naklikuje w telefonie i odsuwając pajęczynę, wskrzesza się jakieś litery i przeciera wątki. Oby, bo głupio mi się myśli, że stukam tu w klawiaturę całkiem i tylko…dla siebie.

Przy okazji poszukiwań natury rzeczy, a dosadniej, przy okazji szukania samej siebie ukrytej pod milionem warstw i ciamadanów, nastąpiła u mnie dezintegracja pozytywna. Pod wpływem różnych czynników, pracy własnej ale i wsparcia zaczęłam się przebudowywać. Trochę jak taki remont domu czy mieszkania – tak też zresztą można by nazwać nasze BOSKIE wręcz ciało, no bo jakby na to nie patrzeć jest idealnym i na tę chwilę jedynym mieszkaniem dla duszy.

Zaczęłam od zdzierania starej podłogi i wyburzania niepotrzebnych, dzielących mnie ode mnie ścianek działowych. Wyglądało całkiem niewinnie, aż okazało się, że sama podłoga ma jednak wiele warstw a ja, z każdą kolejną, wyobrażałam sobie, że to już za chwileczkę, już za momencik zobaczę „warszawskie gorseciki” albo choć jodełkowy, stary parkiet do pięknego wypucowania i odświeżenia…a tu dupsko i jeszcze głębsze dupiszcze (pardon maj frencz).

Dużo się już zdarło i omiotło, ale warstw w treningu społecznym nakłada się tyle, że sobie nawet tego człowieku nie wyobrażasz a i zdejmowanie kolejnych trzeba robić z dyskrecją, czułością i szalenie delikatnie, żeby nie uszkodzić tego, co czeka podekscytowane pod spodem. Jakby na to nie patrzeć, ileż można się bawić w chowanego i czekać w tej eleganckiej kryjówce aż się zostanie nareszcie ODKRYTYM, ZOBACZONYM i zaklepanym. Przez lata to uwierz mi, gnuśnieją w człowieku nawet najżywotniejsze i piękne emocje, zapominają się ekscytujące zachwyty a nawet łzy z czasem wysychają na wiór.

Wzięłam się i rozpadłam. Rozsypałam się i wciąż się ze mnie sypie. Odpadają stare i wyświechtane frazesy, zawieszone nadzieje, niespełnione obietnice czy cudze marzenia. Opadają a ja latam tak ze zmiotką i sprzątam, i coraz mi lżej jest, i coraz mi wygodniej we własnej ułomności, i coraz wyraźniej JESTEM, coraz serdeczniej czuję wszystko, tak jak czuję, bez oceny.

Miało być króciutko, bo w sumie przepisem prostym chciałam się podzielić tylko, i aż.

Prosty przepis na dynie z pomidorami, winem i oscypkiem.

Ten przepis zrobiłam „z buta”, po prostu wyjęłam co miałam i wyszło pysznie. Gotowałam na żywym ogniu, ale na spokojnie można to powtórzyć na gazie czy na innej kuchni. Polecam żeliwne garnki, gęsiarki czy rondle, inaczej rozprowadzają i utrzymują ciepło, a poza tym są na pokolenia – dziedziczone jak największy skarb.

p.s czekam na wieści od Ciebie, każdy komentarz to dla mnie informacja, że ta odsłona i powrót tutaj – to była dobra decyzja. Film oczywiście wrzucam jutro na mój profil na IG

Z miłością,

eM